کاتالیزوری ناکارآمد در تایید صلاحیت روسای دانشگاه ها!

طرح واگذاری بررسی صلاحیت روسای پیشنهادی دانشگاه ها به کمیته ای منشعب از شورای عالی انقلاب فرهنگی در حالی در صحن شورای عالی انقلاب فرهنگی تصویب شد که با اما و اگرهای مختلفی همراه است.

اگر چه به گفته دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی، علت این امر و تصویب چنین مصوبه ای چیزی جز تسریع در روند انتخاب روسای دانشگاه های بدون رییس، معرفی و اخذ تاییدیه آن ها از شورای عالی انقلاب فرهنگی به عنوان مرجعی ذیصلاح و کمتر گرفته شدن وقت شورا برای این موضوع نیست، اما نگاهی به روند انجام پروسه انتخاب، معرفی و اخذ تاییدیه روسای دانشگاه ها از این شورا در دولت های گذشته نشان می دهد این موضوع امری وقت گیر نبوده و چنان چه طبق روال عادی و در زمان مقرر انجام شود، در مهلت تعیین شده توسط قانون (حداکثر ۶ ماه پس از تعیین سرپرست) به نتیجه خواهد رسید.

از طرفی، جایگاه و نقش حساس دانشگاه های کشور به عنوان قطب فرهنگی و مهد پرورش و تربیت درصد عظیمی از جوانان این مرز و بوم و همچنین نقش آفرین اصلی در جریان پیشرفت علمی و فناوری جمهوری اسلامی، توجه و دقت هر چه بیشتر در انتخاب روسای دانشگاه ها را می طلبد؛ چرا که جهت گیری و نوع حرکت یک مجموعه عظیم علمی به نام دانشگاه ارتباط مستقیمی با نحوه تفکر و مدیریت رئیس این مجوعه خواهد داشت و چه بسا یک مدیر نالایق سیاست زده غیر علمی در مدت زمان کوتاه مدیریت خود باعث قعر نشینی یک دانشگاه مادر و دارای پتانسیل علمی بالا در بین دانشگاه های کشور شود.

از این جهت بهتر است صلاحیت افراد پیشنهادی در صحن اصلی شورا بررسی شود تا عقول بیشتری در این امر سهیم باشند و به انتخاب بهتری منتج شود؛ چه این که تایید صلاحیت رئیس یک دانشگاه تاثیر گذار در حرکت علمی و فرهنگی کشور در یک کمیته ۵ نفره منتج به نتیجه مناسبی نمی شود.

طبیعی است عبور یک گزینه پیشنهادی از فیلتر ۵ نفره به مراتب سهل تر از اخذ رای اعتماد از کل اعضای شورای انقلاب فرهنگی است و  البته این سهل الوصل بودن، منتج به نتایج مناسبی در میدان علمی و فرهنگی دانشگاه ها نخواهد شد.

البته به نظر می رسد انگیزه پیشنهاد تشکیل چنین کمیته ای و تایید صلاحیت روسای دانشگاه ها توسط این کمیته ۵ نفره نه به خاطر کمبود وقت و لزوم تسریع در انجام این کار است، بلکه دلیل آن احتمال کم عبور سرپرستان کنونی دانشگاه های بدون رئیس از فیلتر شورای عالی انقلاب فرهنگی است و این مسئله سبب شد تا چاره ای اندیشیده شود و طرح کمیته ۵ نفره شکل بگیرد.

مسلم است اقناع کمیته متشکل از «رئیس نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها»، «وزیر علوم، تحقیقات و فناوری»، «وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی»، «دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی» و «رئیس هیئت نظارت و بازرسی شورای عالی انقلاب فرهنگی» سهل تر از جلب اعتماد شورایی با بیش از ۴۰ عضو برای تایید صلاحیت گزینه های پیشنهادی ریاست بر دانشگاه های کشور است؛ گزینه هایی که عمده آن ها یادگار وزرا و سرپرستان قبلی وزرات خانه ای هستند که به دلایل مختلف نتوانستند بر سکان مدیریت آن باقی بمانند.

همچنین واضح است امکان لابی گری و وقوع بده بستان های سیاسی در یک کمیته ۵ نفره به وفور بیشتر از یک شورای ۴۰ نفره است و با این وجود به احتمال زیاد شاهد  برخی بده بستان های سیاسی بر سر تایید صلاحیت برخی روسای دانشگاه ها باشیم.

گر چه موج اعتراض اساتید دانشگاه ها و صاحب نظران به تصویب این طرح و واگذاری این امر مهم به کمیته ۵ نفره شکل گرفته است، پیشنهادی منطقی آن است که برای آن که وقت این شورا برای این مسئله به ظاهر کم اهمیت گرفته نشود، این کمیته ۵ نفره مسئول بررسی سوابق و صلاحیت های گزینه های پیشنهادی شوند و گزارش بررسی خود را در قالب بسته ای جامع در صحن شورا مطرح کنند و اعضاء پس از شنیدن گزارش کمیته ۵ نفره، جهت تایید یا رد صلاحیت افراد رای خود را علام کنند.